Jest to jednak znacznie więcej: jest to akceptacja, że w obliczu bezsensowności lub obojętności nadal można zaangażować się w świat-nadal można je kochać. To są pierwsze dwa zwrotki tego ciekawego małego wiersza: patrząc na gwiazdy, wiem całkiem dobrze, że mimo wszystko im zależy, mogę iść do piekła, ale na ziemi obojętność jest najmniejszą, że musimy się bać przed człowiekiem lub bestią . Jak powinniśmy się podobać, że były gwiazdami, aby spalić z pasją dla nas, których nie mogliśmy wrócić? Jeśli nie może być równe uczucia, niech bardziej kochający będzie ja.
(It is considerably more than that, though: it is an acceptance that in the face of meaninglessness or indifference it is still possible to be engaged in the world-it is still possible to love. These are the first two stanzas of this curious little poem: Looking up at the stars, I know quite well That, for all they care, I can go to hell, But on earth indifference is the least We have to dread from man or beast. How should we like it were stars to burn With a passion for us we could not return? If equal affection cannot be, Let the more loving one be me.)
Cytat odzwierciedla głęboką akceptację nieodłącznej bezsensowności i obojętności życia, sugerując, że pomimo tej rzeczywistości nadal można aktywnie angażować się w świat i doświadczyć miłości. Mówca przyznaje, że wszechświat wykazuje niewielką troskę o indywidualną istnienie, przedstawiając wyraźny kontrast między obojętnością niebieską a uczuć dzielonymi między ludźmi. Podczas gdy gwiazdy mogą świecić bez uczucia, relacje międzyludzkie pozwalają na głębię emocjonalną i połączenie, nawet pośród niepewności życia.
Poetyckie słowa Audena badają złożoność miłości, sugerując, że niezmienione uczucie może być nadal szlachetne. Mówca rozważa ideę, że jeśli miłość nie może być wzajemna, to godne pochwały jest, że bardziej kochająca osoba podejmuje ciężar. Ta perspektywa podkreśla wartość miłości jako wyboru i zaangażowania, podkreślając piękno oddawania się w pełni, niezależnie od wyniku, jednocześnie uznając rzeczywistość obojętności, która przenika istnienie.