Wróćmy do linii na końcu pochwały wapienia: to, co słyszę, to dźwięk podziemnych strumieni / To, co widzę, jest wapiennym krajobrazem. Zamknij oczy i spróbuj wyobrazić sobie kształt tych linii. Widzę upadek, zejście, zmiękczenie, z najdelikatniejszymi lądami na końcu. I czuję rozdzielczość, spokój i przebaczenie.


(Let's go back to the lines at the end of In Praise of Limestone: What I hear is the sound of underground streams / What I see is a limestone landscape. Close your eyes and try to imagine the shape of these lines. I see a falling, a descent, a softening, with the gentlest of landings at the end. And I feel resolution, calmness, and forgiveness.)

(0 Recenzje)

W refleksji Aleksandra McCalla Smitha na temat W. H. Audena zwraca uwagę na końcowe linie wiersza Audena „Pochwała wapienia”. Linie te wywołują żywe obrazy, które łączą elementy słuchowe i wizualne, zachęcając czytelników do zaangażowania ich wyobraźni. McCall Smith interpretuje te obrazy jako przedstawiające delikatne upadek lub zejście w spokojny krajobraz, sugerując chwilę spokoju i akceptacji.

Atmosfera stworzona przez słowa Audena rezonuje z uczuciem spokoju i rozdzielczości. McCall Smith podkreśla, w jaki sposób te elementy przyczyniają się do poczucia przebaczenia i pokoju, ilustrując emocjonalną głębię, którą może przekazać poezja. Eksploracja takich prostych, ale głębokich obrazów zaprasza czytelników do refleksji nad własnymi doświadczeniami związanymi z ukojeniem i zrozumieniem poprzez naturę i sztukę.

Page views
14
Aktualizacja
styczeń 23, 2025

Rate the Quote

Dodaj komentarz i recenzję

Opinie użytkowników

Na podstawie 0 recenzji
5 Gwiazdka
0
4 Gwiazdka
0
3 Gwiazdka
0
2 Gwiazdka
0
1 Gwiazdka
0
Dodaj komentarz i recenzję
Nigdy nie udostępnimy Twojego adresu e-mail nikomu innemu.