W refleksji Aleksandra McCalla Smitha na temat W. H. Audena zwraca uwagę na końcowe linie wiersza Audena „Pochwała wapienia”. Linie te wywołują żywe obrazy, które łączą elementy słuchowe i wizualne, zachęcając czytelników do zaangażowania ich wyobraźni. McCall Smith interpretuje te obrazy jako przedstawiające delikatne upadek lub zejście w spokojny krajobraz, sugerując chwilę spokoju i akceptacji.

Atmosfera stworzona przez słowa Audena rezonuje z uczuciem spokoju i rozdzielczości. McCall Smith podkreśla, w jaki sposób te elementy przyczyniają się do poczucia przebaczenia i pokoju, ilustrując emocjonalną głębię, którą może przekazać poezja. Eksploracja takich prostych, ale głębokich obrazów zaprasza czytelników do refleksji nad własnymi doświadczeniami związanymi z ukojeniem i zrozumieniem poprzez naturę i sztukę.