Wróćmy do linii na końcu pochwały wapienia: to, co słyszę, to dźwięk podziemnych strumieni / To, co widzę, jest wapiennym krajobrazem. Zamknij oczy i spróbuj wyobrazić sobie kształt tych linii. Widzę upadek, zejście, zmiękczenie, z najdelikatniejszymi lądami na końcu. I czuję rozdzielczość, spokój i przebaczenie.
(Let's go back to the lines at the end of In Praise of Limestone: What I hear is the sound of underground streams / What I see is a limestone landscape. Close your eyes and try to imagine the shape of these lines. I see a falling, a descent, a softening, with the gentlest of landings at the end. And I feel resolution, calmness, and forgiveness.)
W refleksji Aleksandra McCalla Smitha na temat W. H. Audena zwraca uwagę na końcowe linie wiersza Audena „Pochwała wapienia”. Linie te wywołują żywe obrazy, które łączą elementy słuchowe i wizualne, zachęcając czytelników do zaangażowania ich wyobraźni. McCall Smith interpretuje te obrazy jako przedstawiające delikatne upadek lub zejście w spokojny krajobraz, sugerując chwilę spokoju i akceptacji.
Atmosfera stworzona przez słowa Audena rezonuje z uczuciem spokoju i rozdzielczości. McCall Smith podkreśla, w jaki sposób te elementy przyczyniają się do poczucia przebaczenia i pokoju, ilustrując emocjonalną głębię, którą może przekazać poezja. Eksploracja takich prostych, ale głębokich obrazów zaprasza czytelników do refleksji nad własnymi doświadczeniami związanymi z ukojeniem i zrozumieniem poprzez naturę i sztukę.