Ciekawe, że Kościół stał się najbardziej zaostrzany w historii w historii, kiedy Bóg zapewnił najbardziej hojnie. Mówi się o zakończeniu wieku, a wiele osób wydaje się wierzyć, że Chrystus powróci za swoje życie. Ale dlaczego oczekiwanie powrotu Chrystusa nie wpłynęło na nasze dawanie? Dlaczego ludzie, którzy wierzą w wkrótce powrót Chrystusa, tak szybko budują własne imperia finansowe-co mówi nam, że zginą-i tak wolno budować królestwo Boże?
(It's curious that the Church has become the most tightfisted at the very time in history when God has provided most generously. There's considerable talk about the end of the age, and many people seem to believe that Christ will return in their lifetime. But why is it that expecting Christ's return hasn't radically influenced our giving? Why is it that people who believe in the soon return of Christ are so quick to build their own financial empires--which prophecy tells us will perish--and so slow to build God's kingdom?)
Randy Alcorn wskazuje na intrygujący paradoks w kościele: chociaż Bóg był niezwykle hojny, sam kościół stał się coraz bardziej skąpy. Pomimo powszechnych przekonań na temat zbliżającego się powrotu Chrystusa, oczekiwanie to nie wydają się inspirują radykalnych zmian w tym, jak jednostki przeznaczają ich zasoby. Zamiast nadać priorytet wzrostu królestwa Bożego, wielu wierzących koncentruje się na gromadzeniu się bogactwa dla siebie, co jest, zgodnie z proroctwem, przeznaczone do znikania.
Ta rozbieżność rodzi pytania o prawdziwy wpływ wiary na zachowania finansowe. Alcorn kwestionuje pogląd, że oczekiwanie na powrót Chrystusa powinno zmusić wierzących do inwestowania bardziej w wieczne dążeniach, a nie czasowe zyski finansowe. Kontrast między pilnością potencjalnego powrotu Chrystusa a powolnym tempem hojności wśród wierzących wzywa do introspekcji o priorytetach i wartościach w społeczności wiary.