Mój palec jako śmiercionośna broń!
(My toe as a lethal weapon!)
W swoim wspomnieniu „Czytanie Lolity w Teheranie” Azar Nafisi bada moc literatury na tle rewolucji irańskiej. Dzięki swojej narracji ilustruje, w jaki sposób książki mogą służyć jako schronienie i źródło siły dla kobiet w represyjnym społeczeństwie. Nafisi podkreśla swoją tajną grupę czytania, w której ona i jej uczniowie zagłębiają się w literaturę zachodnią, znajdując wzmocnienie i solidarność poprzez wspólne spostrzeżenia i doświadczenia. Ich dyskusje stają się buntem przeciwko ograniczeniom reżimu dotyczącego wolności i ekspresji.
Cytat „Mój palca jako śmiertelna broń!” Oddaje gwałtowny odporność i kreatywność, którą ucieleśniają Nafisi i jej uczniowie. Symbolizuje to, jak nawet coś pozornie trywialnego może stać się narzędziem do buntu. Ta perspektywa podkreśla znaczenie codziennych przedmiotów i osobistych narracji w trudnych narracjach autorytarnych, ilustrując głęboki wpływ literatury na indywidualną tożsamość i zbiorowy opór wśród przeciwności.