Jeden anuluje drugi, a jednak bez jednego, drugi jest niekompletny. Na pierwszym zdjęciu, stojąc tam w naszych czarnych szatach i szalikach, jesteśmy tak, jak my zostaliśmy kształtowani przez czyjeś sny. W drugiej pojawiają się tak, jak sobie wyobrażaliśmy. Żaden z nich nie czujemy się jak w domu.
(One cancels the other, and yet without one, the other is incomplete. In the first photograph, standing there in our black robes and scarves, we are as we had been shaped by someone else's dreams. In the second, we appear as we imagined ourselves. In neither could we feel completely at home.)
W wspomnieniu Azara Nafisiego „Czytanie Lolity w Teheranie” zastanawia się nad dualizacją tożsamości poprzez kontrastowe zdjęcia. Pierwszy obraz reprezentuje ją, a jej rówieśnicy są zgodne z oczekiwaniami i marzeniami narzuconymi im przez społeczeństwo, podkreślone przez ich czarne szaty i szaliki. Wygląd ten oznacza utratę indywidualności i wagę ciśnienia zewnętrznego określające, kim są.
Drugie zdjęcie rejestruje ich niezmienioną tożsamość, ale wciąż starają się znaleźć prawdziwe poczucie przynależności do obu przedstawień. To poczucie odłączenia ujawnia głębsze badanie tożsamości osobistej i społecznej, podkreślając, w jaki sposób każde przedstawienie, choć wyraźne, pozostaje niekompletne bez drugiego.