Z drugiej strony Paris wyglądał dokładnie tak, jak miało wyglądać. Nosił swoje serce na rękawie, a dziwne było to, że serce, które nosił tak otwarcie, było w inny sposób tak zamknięte, nieproszące.
(Paris, on the other hand, looked exactly as it was supposed to look. It wore its heart on its sleeve, and the strange thing was that the heart it wore so openly was in other ways so closed-mysterious, uninviting.)
W „Paris to the Moon” Adam Gopnik oddaje esencję Paryża jako miasta, które ucieleśnia mieszankę otwartości i zagadki. Wyrażenie „nosiło serce na rękawie” sugeruje, że miasto jest żywe i ekspresyjne, pełne życia i kultury, które są natychmiast widoczne dla każdego, kto odwiedza. Istnieje jednak również element kontrastujący. Pomimo zewnętrznej ekspresji, Paryż posiada warstwy tajemnicy, które mogą sprawić, że poczuł się zamknięty lub nieproszony dla tych, którzy próbują zagłębić się w swoje zawiłości.
Ta dualizm w charakterze Paryżu odzwierciedla złożoność życia miejskiego, w którym pozory mogą być oszukańcze. Gopnik podkreśla ideę, że chociaż można na pierwszy rzut oka docenić piękno miasta i artystyczny styl, zrozumienie jego prawdziwej natury wymaga cierpliwości i chęci odkrywania poza powierzchnią. Paryż jest miejscem, które zaprasza eksplorację, ale może również strzec swoich tajemnic, oferując bogatą gobelin doświadczeń, które są jednocześnie gościnne i nieuchwytne.