W tym fragmencie Pat zastanawia się nad wpływem współczesnej architektury na krajobraz miejski i jej estetyczny urok. Pyta, czy artyści znajdują inspirację w wysokich, często narzucających struktury, które charakteryzują architekturę XXI wieku, szczególnie te postrzegane jako symbole męskości. To prowadzi ją do rozważenia, czy jakiekolwiek współczesne budynki, szczególnie te, które ucieleśniają brutalistyczny styl, zostały kiedykolwiek przedstawione artystycznie, sugerując lukę między architekturą a sztuką.
Ponadto Pat twierdzi, że jeśli budynek nie będzie w stanie zainspirować reprezentacji artystycznej, może być zasadniczo nieatrakcyjny, niezależnie od jej praktycznej funkcji. Rodzi to krytyczną obserwację dotyczącą związku między pięknem a użytecznością w architekturze. Jej kontemplacja ujawnia napięcie między współczesnymi strukturami, które dominują w mieście a delikatnym pięknem jego środowiska, zadając pytania o wartość estetyczną w projektowaniu urbanistycznym.