... Pat zastanawiał się, jaką inspirację może znaleźć artysta w próbach XXI wieku architektów na nałożenie fallicznych triumfów na pejzaż miejskich. Czy na przykład jakikolwiek artysta pomalował współczesny blok szklany lub jakikolwiek inny produkt architektonicznego brutalizmu, który położył tu i tam jego surowe ręce? Musi być dlatego, że był z natury brzydki, niezależnie od tego, czy jego roszczenia do użyteczności. A jeśli było brzydkie, to co robił w tym delikatnie pięknym mieście?
(...Pat wondered what inspiration an artist might find in the attempts of twenty-first-century architects to impose their phallic triumphs on the cityscape. Had any artist ever painted a contemporary glass block, for instance, or any other product of architectural brutalism that had laid its crude hands here and there upon the city?...If a building did not lend itself to being painted, then surely that must be because it was inherently ugly, whatever its claims to utility. And if it was ugly, then what was it doing in this delicately beautiful city?)
W tym fragmencie Pat zastanawia się nad wpływem współczesnej architektury na krajobraz miejski i jej estetyczny urok. Pyta, czy artyści znajdują inspirację w wysokich, często narzucających struktury, które charakteryzują architekturę XXI wieku, szczególnie te postrzegane jako symbole męskości. To prowadzi ją do rozważenia, czy jakiekolwiek współczesne budynki, szczególnie te, które ucieleśniają brutalistyczny styl, zostały kiedykolwiek przedstawione artystycznie, sugerując lukę między architekturą a sztuką.
Ponadto Pat twierdzi, że jeśli budynek nie będzie w stanie zainspirować reprezentacji artystycznej, może być zasadniczo nieatrakcyjny, niezależnie od jej praktycznej funkcji. Rodzi to krytyczną obserwację dotyczącą związku między pięknem a użytecznością w architekturze. Jej kontemplacja ujawnia napięcie między współczesnymi strukturami, które dominują w mieście a delikatnym pięknem jego środowiska, zadając pytania o wartość estetyczną w projektowaniu urbanistycznym.