Niektórzy w rządzie i niektórzy byli rewolucjoniści w końcu zdali sobie sprawę, że nie ma mowy, aby reżim islamski mógł sprawić, że intelektualiści znikną. Zmuszając nas pod ziemią, sprawiło, że staliśmy się bardziej atrakcyjne, bardziej niebezpieczne i, w dziwny sposób, potężniejszy. Nie zmniejszyło nas to i z tego powodu również poszukiwane.
(Some within the government and some former revolutionaries had finally realized that there was no way the Islamic regime could make us intellectuals vanish. In forcing us underground, it had also made us more appealing, more dangerous and, in a strange way, more powerful. It had made us scarce and, because of this, also in demand.)
W swoim wspomnieniu Azar Nafisi zastanawia się nad realizacją niektórych urzędników państwowych i byłych rewolucjonistów, że reżim islamski nie mógł wymazać oporu intelektualnego. Popychając intelektualistów do ukrycia, reżim nieumyślnie wzmocnił ich znaczenie, czyniąc ich symbole buntu przed uciskiem. Ta dynamika stworzyła paradoks, w którym akt supresji tylko zwiększył urok i moc tych myślicieli.
Nafisi ilustruje, w jaki sposób intelektualiści, teraz rzadsi, stali się poszukiwani postacie w społeczeństwie. Ta niezamierzona konsekwencja ucisku przekształciła ich w potężne głosy w celu sprzeciwu, pokazując, że im bardziej reżim próbował ich uciszyć, tym bardziej odporne i atrakcyjne stały się publiczności. Ich podziemne egzystencję wspomniało o przekonującej narracji, która zakwestionowała status quo i zainspirowała nadzieję wśród osób pragnących wolność.