Imperium Brytyjskie stało obecnie u szczytu współczesnej cywilizacji i że szczególnym ciężarem tego imperium było szerzenie swego oświecenia – czy to poprzez handel, Biblię, broń, czy jakąś kombinację wszystkich trzech – wśród kultur i ras świata, które miały mniej szczęścia.
(the British Empire now stood at the very apex of modern civilization, and that it was the special burden of this empire to spread its enlightenment-whether through commerce, the Bible, the gun, or some combination of all three-to the world's less fortunate cultures and races.)
Imperium Brytyjskie wierzyło, że osiągnęło szczyt współczesnej cywilizacji, pozycjonując się jako latarnia morska oświecenia. Z tej perspektywy misja firmy stała się obowiązkiem dzielenia się rzekomym postępem z regionami na całym świecie, które miały mniej szczęścia. Imperium postrzegało swoje wpływy jako sposób szerzenia wiedzy i kultury, często poprzez handel, nauki religijne, siłę militarną lub mieszankę tych podejść.
„Lawrence w Arabii” Scotta Andersona zagłębia się w złożoność imperialnego sposobu myślenia, podkreślając, jak Brytyjczycy uzasadniali swoje interwencje. Książka bada konsekwencje tych imperialnych ambicji, ujawniając wzajemne oddziaływanie wojny, oszustwa i aspiracji, które ukształtowały współczesny Bliski Wschód, podkreślając dalekosiężne implikacje takiego światopoglądu.
