To był Nassrin, lub szczerze mówiąc, to był nas dwoje: dzielenie się najbardziej intymnymi momentami wzruszając ramionami, udając, że nie byli intymni. To nie odwagę motywowała ten swobodny, bezosobowy sposób leczenia tyle bólu; Była to specjalna marka tchórzostwa, niszczycielski mechanizm obronny, zmuszający innych do słuchania najwyżej przerażających doświadczeń, a jednak odmawianie im momentu empatii: nie współcznij mi; Nic nie jest dla mnie zbyt duże. To nic, nic naprawdę.
(This was Nassrin, or to be honest, this was the two of us together: sharing the most intimate moments with a shrug, pretending they were not intimate. It wasn't courage that motivated this casual, impersonal manner of treating so much pain; it was a special brand of cowardice, a destructive defense mechanism, forcing others to listen to the most horrendous experiences and yet denying them the moment of empathy: don't feel sorry for me; nothing is too big for me to handle. This is nothing, nothing really.)
Nassrin i narrator przedstawili swoje intymne doświadczenia z fasadą nonszalanckiej, maskowając głębię ich bólu. To zachowanie nie wynikało z odwagi, ale raczej z unikalnej formy tchórzostwa, służąc jako mechanizm obrony. Przedstawili swoje wstrząsające historie innym, jednocześnie odmawiając tym słuchaczom możliwości wczucia, nalegając, aby ich cierpienia nie są zaskoczeni.
Nalegając, że „nic nie jest zbyt duże”, aby mogli sobie poradzić, trywializowali swoją traumę, stwarzając barierę dla prawdziwego zrozumienia i wsparcia. Takie podejście podkreśla, w jaki sposób ludzie mogą radzić sobie z głębokim bólem emocjonalnym, lekceważąc swoje zmagania, ostatecznie zapobiegając znaczącym powiązaniom z innymi, którzy inaczej mogliby stanowić współczucie.