Ci z nas, którzy żyją w Islamskiej Republice Iranu, uchwycili zarówno tragedię, jak i absurdalność ketru, na które byliśmy poddani. Musieliśmy wyśmiewać się z naszej nędzy, aby przetrwać. Instynktownie rozpoznaliśmy również elegancję, ale w innych, ale w nas samych. To był jeden z powodów, dla których sztuka i literatura stały się tak niezbędne dla naszego życia: nie były luksusem, ale koniecznością. To, co uchwycił Nabokov, była teksturą życia w społeczeństwie totalitarnym, w którym jesteś całkowicie w iluzorycznym świecie pełnym fałszywych obietnic, w którym nie możesz już rozróżnić swojego Zbawiciela i wyca.
(Those of us living in the Islamic Republic of Iran grasped both the tragedy and absurdity of thecruelty to which we were subjected. We had to poke fun at our own misery in order to survive.We also instinctively recognized poshlust-not just in others, but in ourselves. This was one reasonthat art and literature became so essential to our lives: they were not a luxury but a necessity.What Nabokov captured was the texture of life in a totalitarian society, where you are completelyalone in an illusory world full of false promises, where you can no longer differentiate betweenyour savior and your executioner.)
W Iranie ludzie doświadczyli wyjątkowej mieszanki tragedii i absurdu w ich codziennym życiu w ramach reżimu totalitarnego. Aby poradzić sobie z ich cierpieniem, często uciekali się do humoru, używając śmiechu jako środka przetrwania. Środowisko to pozwoliło na głęboką samoświadomość w odniesieniu do ich własnych niedociągnięć, które są określane jako elegancja. Stało się jasne, że literatura i sztuka nie były zwykłym luksusem; Byli niezbędne do istnienia i zrozumienia ich rzeczywistości.
Refleksje Azar Nafisi na temat pracy Nabokova podkreślają izolujące doświadczenie w tak represyjnym społeczeństwie. Przedstawia świat, w którym rozróżnienie prawdziwych sojuszników od ciemiężców staje się prawie niemożliwe. To poczucie rozczarowania rezonuje głęboko, gdy jednostki poruszają się w ich życiu wśród pustych obietnic i opresyjnych warunków, szukając znaczenia i jasności poprzez moc słów i ekspresji artystycznej.