Nozdrza Tsornina były czerwone, ale jego uszy były czujne jak zawsze i od czasu do czasu delikatnie pocierał nosem jej kark, na wypadek, gdyby przez chwilę o nim nie myślała.
(Tsornin's nostrils showed red, but his ears were as alert as ever, and occasionally he would rub his nose gently against the nape of her neck, just in case she was momentarily not thinking about him.)
W „Błękitnym mieczu” Robina McKinleya Tsornin jest przedstawiany jako postać posiadająca duże poczucie świadomości. Pomimo zaczerwienienia w nozdrzach, które może sugerować pobudzenie lub podekscytowanie, jego uszy pozostają uważne i czujne, co świadczy o jego wrażliwości na otoczenie. Ta uwaga podkreśla jego instynktowną naturę jako zwierzęcia lub postaci mitycznej, ukazując jego związek z bohaterem.
Tsornin wykazuje również subtelne, czułe zachowanie, delikatnie pocierając nosem o kark. To działanie służy jako uspokajające przypomnienie o Jego obecności, wskazując na głęboką więź i pragnienie bycia uznanym. Odzwierciedla nie tylko jego lojalność, ale także emocjonalną więź między bohaterami, podkreślając w narracji motywy towarzystwa i wzajemnego zaufania.
