Zola krytykuje nieuczciwość prasy, kategoryzując ją na dwa odrębne typy. Pierwsza grupa, reprezentowana przez żółtą prasę, regularnie rozpowszechnia kłamstwa bez żadnych zastrzeżeń. To jawne podejście podważa wiarygodność mediów, które angażują się w sensacjonalizm dla zysku.

Natomiast druga grupa, zilustrowana przez renomowane publikacje, takie jak The Times, często przedstawia prawdę, ale selektywnie. Robiąc to w trywialnych sprawach, budują wiarygodność, która pozwala im wprowadzić społeczeństwo w bardziej istotnych kwestiach w razie potrzeby, manipulując w ten sposób percepcję, zachowując przy jednoczesnym pojawieniu się niezawodności.