Zola napisała, że kłamstwo prasy można podzielić na dwie grupy: żółta prasa leży codziennie bez wahania. Ale inni, podobnie jak The Times, mówią prawdę o wszystkich nieistotnych okazjach, aby mogli oszukać opinię publiczną niezbędnym autorytetem, gdy stanie się to konieczne.
(Zola wrote that the mendacity of the press could be divided into two groups: the yellow press lies every day without hesitating. But others, like the Times, speak the truth on all inconsequential occasions, so they can deceive the public with the requisite authority when it becomes necessary.)
Zola krytykuje nieuczciwość prasy, kategoryzując ją na dwa odrębne typy. Pierwsza grupa, reprezentowana przez żółtą prasę, regularnie rozpowszechnia kłamstwa bez żadnych zastrzeżeń. To jawne podejście podważa wiarygodność mediów, które angażują się w sensacjonalizm dla zysku.
Natomiast druga grupa, zilustrowana przez renomowane publikacje, takie jak The Times, często przedstawia prawdę, ale selektywnie. Robiąc to w trywialnych sprawach, budują wiarygodność, która pozwala im wprowadzić społeczeństwo w bardziej istotnych kwestiach w razie potrzeby, manipulując w ten sposób percepcję, zachowując przy jednoczesnym pojawieniu się niezawodności.