İlk mektubu açtı, "Sevgili Bay Woods". Küfürlerle dolu bir sayfaydı. Dürüst, nokta nefret postası konusunda garip bir şekilde ferahlatıcı bir şey vardı. İkiyüzlülük ve zorla nezaket yok. Çok fazla mektup seni parçalara ayırdı, sonra içtenlikle seninkini kapattı.
(He opened the first letter, No "Dear Mr. Woods." It was a page full of profanities. There was something oddly refreshing about honest, to-the-point hate mail. No hypocrisy and forced politeness. Too many letters ripped you to shreds, then closed off 'Sincerely yours.)
Randy Alcorn'un "son tarih" kitabında, kahramanı özellikle sert bir mektup almaya yansıyor. Bu mektup, bir selamlama gibi ortak formalitelerden yoksun, doğrudanlığı nedeniyle öne çıkıyor. Her zamanki kibar kapanma yerine, yazar, kahramanın garip bir şekilde ferahlatıcı bulduğu bir küfür ve filtrelenmemiş küçümseme torrentini ortaya çıkarır.
İletişimdeki bu ham dürüstlük, genellikle zevklere ayrılmış örtülü hakaretler içeren tipik nefret postasıyla bir kontrast sunar. Kahraman, iddianın eksikliğini takdir ediyor ve öfke dolu olsa bile mesajın açıklığını takdir ediyor.