ციტატა ასახავს ღრმა ბრძოლას რეალობის და რწმენის ბუნებასთან. ეს გამოხატავს საოცრებისა და ურწმუნოებას იმ მოვლენების ან გამოცდილების მოწმეების შესახებ, რომლებიც, როგორც ჩანს, დაუჯერებლად, მაგრამ აშკარად რეალურია. ეს პარადოქსი ბადებს კითხვებს იმის შესახებ, თუ როგორ შეიძლება გაოცება შერიგდეს რეალობის მიღებასთან. ავტორი ასახავს ღრმა ფსიქოლოგიურ კონფლიქტს, სადაც ურწმუნოების წონა ეწინააღმდეგება ადამიანის გრძნობების მტკიცებულებებს.
უფრო მეტიც, ციტატა ხაზს უსვამს ადამიანის აღქმის სირთულეს, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ყველაზე აბსურდულ მოვლენებსაც კი შეუძლია რეალურად...