თემა ემსახურება როგორც მწუხარე შეხსენებას ცხოვრების არაპროგნოზირებადობასა და თვითდაჯერებულობის მნიშვნელობას. იმის ნაცვლად, რომ გარე გარემოებებზე იყოს დამოკიდებული, წიგნი მხარს უჭერს საკუთარი გზის აშენებას და ბედისწერის კონტროლს. ამით მაჰფუზი მკითხველს უბიძგებს აისახოს იმედის ბუნებასა და ცხოვრების სიმდიდრეს სხვისი გამოწვევების ჩრდილის მიღმა. ამგვარი შეხედულებები ღრმად რეზონანსდება, რაც იწვევს გადახედვას, თუ როგორ განვსაზღვროთ ჩვენი მისწრაფებები და რა ნამდვილად გვაიძულებს ჩვენს მოგზაურობებში.