ცხიმმა გააცნობიერა, რომ ორი შესაძლებლობიდან ერთი არსებობდა და მხოლოდ ორი; ან დოქტორი სტოუნი სულელური იყო - არა მხოლოდ გიჟური, არამედ სულაც - ან სხვაგვარად, ხელოვნური, პროფესიონალი ფორმით, რომელსაც მან ცხიმი მიიღო სასაუბროდ; მან ცხიმი გამოიღო და ახლა იცოდა, რომ ცხიმი სულ გიჟური იყო.
(Fat realized that one of two possibilities existed and only two; either Dr. Stone was totally insane – not just insane but totally so – or else in an artful, professional fashion he had gotten Fat to talk; he had drawn Fat out and now knew that Fat was totally insane.)
თხზულებებში
ცხიმი უპირისპირდება დილემას დოქტორ სტოუნთან დაკავშირებით. იგი განიხილავს ორ მკაცრ შესაძლებლობას: ან დოქტორ სტოუნმა მთლიანად დაკარგა საღი აზროვნება, ან მას აქვს განსაკუთრებული უნარი საუბრისას, რამაც წარმატებით გამოავლინა Fat– ის საკუთარი ღრმა სიგიჟე. ეს მომენტი ასახავს დაძაბულ ურთიერთკავშირს აღქმასა და რეალობას შორის, რაც ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება ფსიქიკურმა მდგომარეობამ გავლენა მოახდინოს სხვების გაგებაზე.
ეს შიდა კონფლიქტი ბადებს კითხვებს საღი აზროვნებისა და მანიპულირების შესახებ. ცხიმი თავს კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს როგორც საკუთარ გონებას, ასევე დოქტორ სტოუნს, ქმნის ფსიქიკური ჯანმრთელობის ფენიანი გამოკვლევას და კომუნიკაციის ბუნებას. სიუჟეტი იწვევს მკითხველს, რომ შეისწავლონ, თუ რამდენად მარტივად შეიძლება ადამიანმა არასწორად ინტერპრეტაცია, რაც იწვევს ადამიანის ფსიქიკის უფრო ღრმა გაგებას.