Omdat we in ten minste één respect in Californië-de Californië hebben over Resembles Eden: er wordt aangenomen dat degenen die zich afbreken uit zijn zegeningen zijn verbannen, verbannen door een perversiteit van het hart. Heeft het feest van de donner niet zijn eigen doden opgegeten om Sacramento te bereiken?
(because in at least one respect California-the California we are talking about-resembles Eden: it is assumed that those who absent themselves from its blessings have been banished, exiled by some perversity of heart. Did not the Donner-Reed Party, after all, eat its own dead to reach Sacramento?)
In Joan Didion's 'slungelt naar Bethlehem' reflecteert de auteur op Californië als een plaats die zowel het paradijs als het gevaar belichaamt. Ze suggereert dat de allure van de staat zo krachtig is dat het leidt tot het idee dat degenen die vertrekken of niet deelnemen aan zijn kansen op de een of andere manier een ballingschap hebben gekozen. Deze perceptie schetst een beeld van Californië als een beloofd land, waarbij acceptatie de waardigheid signaleert, terwijl afwijzing een moreel falen betekent.
Didion's verwijzing naar de Donner-Reed Party dient als een grimmige illustratie van de lengte waarop mensen zullen gaan om hun dromen in Californië te verwezenlijken, en zelfs hun toevlucht nemen tot wanhopige maatregelen. De grimmige geschiedenis onderstreept het idee dat de belofte van Californië met een donker verleden komt, waardoor de complexiteit aan de complexiteit is die ten grondslag ligt aan zijn verleidelijke charme. Didion onthult dus de dualiteit van Californië, waar dromen bloeien maar tegen potentieel grote kosten.