In de krantenbranche behoorde ik tot de laatste generatie vóór de komst van de personeelsmanager. Je bent ingehuurd door redacteuren - en redacteuren die een gokje wagen op wat zij als talent beschouwen en geen cv aannemen.
(In the newspaper business, I was in the last generation before the arrival of the personnel manager. You were hired by editors - and editors who would take a chance on what they perceived to be talent and not hire a resume.)
Dit citaat belicht een vervlogen tijdperk in de journalistiek, waarin aanwervingen werden gedreven door intuïtie en reputatie in plaats van door formele kwalificaties of cv's. Het onderstreept een tijd waarin redacteuren een meer persoonlijke rol speelden bij het selecteren van talent op basis van waargenomen potentieel, waardoor een meer organische en mogelijk risicovolle omgeving werd bevorderd. De verschuiving naar het gebruik van personeelsmanagers en gestandaardiseerde wervingsprocessen heeft misschien de efficiëntie vergroot, maar dit gaat aantoonbaar ten koste van het menselijk oordeel en de genuanceerde erkenning van ruw talent. Als we hierop reflecteren, daagt het de hedendaagse wervingspraktijken uit en moedigt het een herevaluatie aan van de manier waarop talent wordt geïdentificeerd – en herinnert het ons er misschien aan dat echte vaardigheden vaak groter zijn dan wat op papier kan worden gekwantificeerd.
