De Romeinse historicus Tacitus, die schreef in 98 na Christus: 'Voor mezelf accepteer ik de opvatting dat de mensen van Duitsland nooit zijn besmet door huwelijk met andere volkeren en opvallen als een eigen, puur en uniek in zijn soort.' Luther zelf slaagde er zelfs in om een genealogie voor de Duitsers te verzinnen aan Adam, die voor christenen zoals Luther de vader was van het menselijk ras.
(the Roman historian Tacitus, who wrote in AD 98, 'For myself I accept the view that the people of Germany have never been tainted by intermarriage with other peoples and stand out as a nation peculiar, pure and unique of its kind.' Luther himself even managed to concoct a genealogy for the Germans right back to Adam, who for Christians like Luther was the father of the human race.)
De Romeinse historicus Tacitus, die rond 98 na Christus schreef, merkte op dat de Germaanse stammen een duidelijke identiteit leken te handhaven, onaangeroerd door huwelijk met andere volkeren. Zijn perspectief beschouwde hen als een unieke en pure natie, met een vroege kijk op etnische integriteit. De verslagen van Tacitus weerspiegelen een bewondering voor de waargenomen culturele en fysieke uniekheid van de Duitsers, die bijdroeg aan de mythologie rond hun oorsprong.
Martin Luther probeerde in een soortgelijke geest de Duitse identiteit te vestigen door een genealogische afkomst terug te traceren naar Adam en hem te herkennen als de voorouderlijke figuur voor christenen. Dit idee van een directe afkomst versterkte niet alleen de nationale trots onder Duitsers, maar verbeterde ook de perceptie van hun culturele en religieuze betekenis in de context van de Europese geschiedenis. Het werk van Sykes duikt op hoe dergelijke historische verhalen het begrip van afkomst en identiteit in Groot -Brittannië en Ierland hebben gevormd.