Je begrijpt hun mentaliteit niet. Ze accepteren uw ontslag niet omdat ze niet denken dat u het recht hebt om te stoppen. Zij zijn degenen die beslissen hoe lang u moet blijven en wanneer u moet worden afgezien. Meer dan wat dan ook was het deze willekeur die ondraaglijk was geworden.
(You don't understand their mentality. They won't accept your resignation because they don't think you have the right to quit. They are the ones who decide how long you should stay and when you should be dispensed with. More than anything else, it was this arbitrariness that had become unbearable.)
In het memoires van Azar Nafisi "Lolita lezen in Teheran", reflecteert de auteur over de autoritaire mindset die in haar samenleving heerst. Deze mentaliteit wordt gekenmerkt door de overtuiging dat individuen de autonomie niet bezitten om persoonlijke keuzes te maken, zoals aftreden van hun posities. In plaats daarvan dicteren de bevoegdheden die de voorwaarden van hun deelname bepalen, van de duur van hun dienst tot hun uiteindelijke ontslag.
Dit gevoel van willekeur creëert een verstikkende omgeving die moeilijk te doorstaan is. Het verhaal van Nafisi illustreert de strijd tegen een onderdrukkend systeem dat de persoonlijke keuzevrijheid en vrijheid ondermijnt, en benadrukt de frustratie die wordt gevoeld door degenen die aan dergelijke controle onderworpen zijn. Het memoires onthult de bredere implicaties van een samenleving die individuen het recht ontkent om hun eigen paden te bepalen.