William S. Burroughs reflecteert op de intrinsieke schrijfwaarde, wat suggereert dat hij, ongeacht externe validatie, vervulling vindt in het proces zelf. Hij drukt een sterk verlangen uit om te blijven creëren, zelfs in eenzaamheid, omdat schrijven dient als een vorm van gezelschap. Voor Burroughs stelt de handeling van het maken van verhalen hem in staat om een ​​denkbeeldige wereld te vullen die troost en ontsnapping uit de realiteit biedt.

Door dit perspectief illustreert Burroughs de diepe verbinding tussen de schrijver en hun werk. Schrijven wordt een voertuig voor het verkennen van persoonlijke verlangens en het construeren van een ideaal universum, het benadrukken van het belang van creativiteit als middel van zelfexpressie en emotionele troost.