Weet je, ze vragen me of ik op een woestijneiland was en ik wist dat niemand ooit zou zien wat ik schreef, zou ik gaan schrijven. Mijn antwoord is het meest nadrukkelijk ja. Ik zou gaan schrijven voor gezelschap. Omdat ik een denkbeeldig creëer - het is altijd denkbeeldig - wereld waarin ik zou willen leven
(You know, they ask me if I were on a desert island and I knew nobody would ever see what I wrote, would I go on writing. My answer is most emphatically yes. I would go on writing for company. Because I'm creating an imaginary - it's always imaginary - world in which I would like to live)
William S. Burroughs reflecteert op de intrinsieke schrijfwaarde, wat suggereert dat hij, ongeacht externe validatie, vervulling vindt in het proces zelf. Hij drukt een sterk verlangen uit om te blijven creëren, zelfs in eenzaamheid, omdat schrijven dient als een vorm van gezelschap. Voor Burroughs stelt de handeling van het maken van verhalen hem in staat om een denkbeeldige wereld te vullen die troost en ontsnapping uit de realiteit biedt.
Door dit perspectief illustreert Burroughs de diepe verbinding tussen de schrijver en hun werk. Schrijven wordt een voertuig voor het verkennen van persoonlijke verlangens en het construeren van een ideaal universum, het benadrukken van het belang van creativiteit als middel van zelfexpressie en emotionele troost.