Postać zauważa wysoki, pogarszający się żółty budynek w odległości, który wydaje się mu niezwykły. Wydaje się, że oscyluje między solidnością a niepewnością, tworząc efekt, który sprawia, że ​​czuje się prawie żywy. To dziwne wrażenie struktury zmienia go, ponieważ przedstawia wizję czegoś więcej niż zwykłego budynku.

Ta pulsująca jakość sugeruje organiczną lub dynamiczną naturę, co czyni go kwestionowaniem istoty wokół niego. Postrzeganie, że budynek ma własne życie, przywołuje głębsze filozoficzne refleksje na temat istnienia i stabilności, tematy często badane w pracy Filipa K. Dicka.