Pamiętam, że gdy byłem młodszy, w szkole nasi nauczyciele pokazywały nam filmy przedstawiające plastik w oceanie, głodujące niedźwiedzie polarne i tak dalej. Płakałam na wszystkich filmach. Moi koledzy z klasy byli zaniepokojeni oglądaniem filmu, ale kiedy się skończył, zaczęli myśleć o innych rzeczach. Nie mogłem tego zrobić. Te obrazy utkwiły mi w głowie.
(I remember when I was younger, and in school, our teachers showed us films of plastic in the ocean, starving polar bears and so on. I cried through all the movies. My classmates were concerned when they watched the film, but when it stopped, they started thinking about other things. I couldn't do that. Those pictures were stuck in my head.)
Cytat ten podkreśla głęboki wpływ emocjonalny, jaki może mieć bycie świadkiem niszczenia środowiska, szczególnie na młode umysły. Podkreśla znaczenie prawdziwej świadomości i empatii w promowaniu aktywizmu na rzecz ochrony środowiska. Kiedy elementy wizualne wywołują silne uczucia, mogą wywołać bardziej zaangażowaną i serdeczną reakcję, w przeciwieństwie do biernego zainteresowania, które szybko zanika. Zachęca nas do rozważenia, w jaki sposób kontakt z kwestiami środowiskowymi powinien inspirować trwałe działania, a nie przemijające uczucia. Ostatecznie prawdziwe zrozumienie wymaga od nas internalizacji problemów i podjęcia namacalnych wysiłków, aby coś zmienić.
