Rozpoczynałem dalej, a kiedy kontynuowałem, stałem się bardziej sprawiedliwy w swoim oburzeniu. Był to rodzaj gniewu, na który się wysoko, ten rodzaj zabiera do domu, aby pochwalić się rodziną i przyjaciółmi.
(I went on and on, and as I continued, I became more righteous in my indignation. It was the sort of anger one gets high on, the kind one takes home to show off to family and friends.)
W „Czytaniu Lolity w Teheranie” Azar Nafisi opowiada swoje doświadczenia jako profesor literatury w Iranie w opresyjnych okolicznościach. Zagłębiając się w dyskusje na temat literatury, napotyka głębokie poczucie oburzenia, które napędza jej tęsknotę za intelektualną wolność. Gniew ten, zamiast być jedynie destrukcyjnym, staje się źródłem siły i motywacji, aby oprzeć się cenzurze i ograniczeniom nałożonym jej i jej uczniom.
Nafisi ilustruje, w jaki sposób to prawe oburzenie przekształca się w rodzaj emocjonalnego wysokości, pozwalając jej skierować swoje frustracje w namiętnych dyskusjach na temat świata literatury. Zapał, który odczuwa, staje się odznaką honoru, czymś, co chce podzielić się ze swoimi bliskimi, podkreślając znaczenie literatury jako nie tylko formy oporu, ale także sposobem na łączenie się z innymi w głęboki sposób.