Nie jest przypadkowe, że najbardziej niesympatycznymi postaciami w powieściach Austena są te, które nie są w stanie prawdziwego dialogu z innymi. Rant. Wykładają. Badają. Ta niezdolność do prawdziwego dialogu oznacza niezdolność do tolerancji, autorefleksji i empatii.
(It is not accidental that the most unsympathetic characters in Austen's novels are those who are incapable of genuine dialogue with others. They rant. They lecture. They scold. This incapacity for true dialogue implies an incapacity for tolerance, self-reflection and empathy.)
W książce Azara Nafisiego „Czytanie Lolity w Teheranie” autor omawia, w jaki sposób Jane Austen przedstawia niesympatyczne postacie jako te, które nie mogą angażować się w autentyczną rozmowę. Postacie te często uciekają się do rantingu, wykładania i skargi zamiast znaczącego łączenia z innymi. Ta niezdolność do rozmowy odzwierciedla głębszy niedobór takich cech, jak tolerancja, autorefleksja i empatia.
Analiza Nafisi podkreśla znaczenie prawdziwego dialogu we wspieraniu zrozumienia i współczucia jednostek. Kiedy postacie nie komunikują się szczerze, pokazują brak inteligencji emocjonalnej, która ostatecznie odłącza je od otaczających ich osób. Temat ten rezonuje w całej pracy Austena, podkreślając wartość budowania relacji poprzez znaczące interakcje.