Boleści i radości innych ludzi mają sposób, aby przypomnieć nam własne; Częściowo współczujemy z nimi, ponieważ zadajemy sobie pytanie: a co ze mną? Co to mówi o moim życiu, moich bólach, mojej udręce?
(Other people's sorrows and joys have a way of reminding us of our own; we partly empathize with them because we ask ourselves: What about me? What does that say about my life, my pains, my anguish?)
W swoim wspomnieniu „Czytanie Lolity w Teheranie” Azar Nafisi zastanawia się nad głębokim połączeniem między indywidualnymi emocjami a zbiorowymi doświadczeniami. Podkreśla, w jaki sposób obserwowanie walk i triumfów innych często skłania nas do introspekcji o naszym życiu. Ta empatia nie chodzi tylko o odczuwanie innych; Prowadzi nas również do kwestionowania własnych okoliczności, bólów i radości.
Nafisi sugeruje, że akt angażowania się w narracje innych może oświetlić osobiste prawdy. Wspólne ludzkie doświadczenie...