Wyzwanie związane z polityką nietypowości staje się szczególnie palące w neoliberalnej biopolityce, zwłaszcza że znaczna część ucisku społecznego związanego z niepełnosprawnością opiera się na klasyfikacjach medycznych, które nadmiernie indywidualizują ciała w ramach kategorii patologii, jednocześnie przekształcając oznakowane podmioty w ogólne reprezentacje ich zmedykalizowanych grup schorzeń.
(The challenge of the politics of atypicality becomes particularly pressing within neoliberal biopolitics, particularly in that much of disability's social oppression is based on medical classifications that overindividuate bodies within categories of pathology while turning labeled subjects into generic representations of their medicalized condition group.)
W swojej książce „Biopolityka niepełnosprawności” David T. Mitchell omawia, jak neoliberalna biopolityka komplikuje politykę dotyczącą nietypowych ciał. Twierdzi, że ucisk społeczny osób niepełnosprawnych jest często zakorzeniony w klasyfikacjach medycznych, które nadmiernie kategoryzują ludzi na podstawie ich stanu fizycznego lub psychicznego. Ta nadmierna kategoryzacja może prowadzić do poglądu redukcjonistycznego, który pozbawia jednostki ich wyjątkowej tożsamości, przyklejając im etykietę jedynie jako przedstawicieli ich schorzeń.
Mitchell podkreśla, że takie ramy medyczne nie tylko błędnie przedstawiają złożoność niepełnosprawności, ale także wzmacniają normy społeczne, które cenią typowość. Koncentrując się na patologii, systemy te sprzyjają formom ucisku, który marginalizuje tych, którzy nie odpowiadają dominującym ideałom zdrowotnym. Ta dynamika ilustruje potrzebę bardziej włączającego rozumienia niepełnosprawności, które uwzględnia różnorodne i zindywidualizowane doświadczenia osób dotkniętych tą chorobą, kwestionując dominujące narracje w kontekstach neoliberalnych.