Sekwencyjna, ciągła forma drukowanej strony powoli zaczęła tracić swój rezonans jako metaforę, w jaki sposób wiedza miała być pozyskana i jak świat rozumiał świat. „Znajomość” faktów nabrały nowego znaczenia, ponieważ nie oznaczały, że rozumiało się implikacje, tło lub połączenia. Dyskurs telegraficzny nie zezwalał na perspektywy historyczne i nie dał priorytetu jakościowego. Dla telegrafu inteligencja oznaczała poznanie wielu rzeczy, nie znając ich.
(The line-by-line, sequential, continuous form of the printed page slowly began to lose its resonance as a metaphor of how knowledge was to be acquired and how the world was to be understood. "Knowing" the facts took on a new meaning, for it did not imply that one understood implications, background, or connections. Telegraphic discourse permitted no time for historical perspectives and gave no priority to the qualitative. To the telegraph, intelligence meant knowing lots of things, not knowing them.)
W „zabawnym„ zabawie na śmierć ”Neila Postmana omawia zmianę postrzegania wiedzy w wieku zdominowanym przez komunikację telegraficzną. Tradycyjna drukowana strona, niegdyś bogate źródło zrozumienia i pozyskiwania wiedzy poprzez kompleksową, sekwencyjną strukturę, zmniejszyła znaczenie. Zamiast podkreślać głębię wiedzy, współczesna komunikacja priorytetowo traktuje szybkie, faktyczne informacje, często odłączane od kontekstu i głębszego zrozumienia.
Ta zmiana redefiniuje „wiedzę” od zrozumienia skomplikowanych połączeń i konsekwencji po jedynie gromadzenie informacji. Szybka i rozdrobniona natura dyskursu telegraficznego nie pozwala na kontekst historyczny ani ocenę jakościową, co prowadzi do powierzchownego zrozumienia faktów. Zatem miara inteligencji przesuwa się z głębokiego zrozumienia na szerokość informacji, które można przypomnieć, podkreślając potencjalny spadek jakości dyskursu publicznego.