Problem polega na tym, że nie wierzymy, że jesteśmy bardzo podobni do siebie. Biali i czarni, katolicy i protestanci, mężczyźni i kobiety. Gdybyśmy widzieli się bardziej tak samo, moglibyśmy być bardzo chętni do dołączenia do jednej ludzkiej rodziny na tym świecie i dbania o tę rodzinę tak, jak dbamy o własne.
(The problem is that we don't believe that we are much alike as we are. Whites and blacks, Catholic and Protestants, men and women. If we saw each other as more alike, we might be very eager to join in one human family in this world, and to care about that family the way we care about our own.)
Cytat podkreśla podstawową kwestię relacji międzyludzkich, wskazując, że ludzie często pomijają swoje wspólne podobieństwa. Zamiast rozpoznawać podobieństwa, podziały oparte na rasie, religii i płci, mają tendencję do przyćmowności tego, co łączy jednostki. Ten brak świadomości może prowadzić do odłączenia i konfliktu między różnymi grupami.
Autor sugeruje, że gdyby ludzie uznają swoją wspólną ludzkość, mogliby wspierać poczucie jedności i współczucia. Patrząc innych jako część większej ludzkiej rodziny, jednostki byłyby bardziej skłonne do troszczenia się o siebie nawzajem, rozszerzając takie same zaniepokojenie ich najbliższymi bliskimi na szerszą społeczność.