Przynależność nie oznaczała własności. Nie byłeś czyjąś własnością. Sylaba była o istnieniu: być sobą i być w specjalnym miejscu, którego nikt inny nie mógł zająć w twojej rodzinie oprócz ciebie. Długa część dotyczyła serca, miejsca w sercu, w którym rodzina spotkała się i mieszkała razem. Nie po prostu znosili się ze sobą. Tęsknili za siebie. Należanie nie było stanem umysłu, ale stanem serca.
(To belong did not mean ownership. You were not someone's property. The be syllable was about existence: to be yourself and to be in a special place that no one else could occupy within your family except you. The long part was about the heart, a place in the heart where a family met and lived together. They didn't just put up with each other. They longed for each other. To belong was not a state of mind but a state of heart.)
Przynależność to koncepcja wykraczająca poza zwykłą własność lub posiadanie. Zasadniczo chodzi o istnienie i tożsamość w jednostce rodzinnej. Każda osoba ma wyjątkowe i niezastąpione miejsce, w którym nikt inny nie może wypełnić, co oznacza istotę bycia sobą w wspólnym środowisku. Ten pomysł podkreśla, że przynależność nie polega na byciu czyjąś własnością, ale o udział w rodzinnej więzi, która jest głęboko osobista i znacząca.
Ponadto prawdziwe przynależność obejmuje związki emocjonalne, które wykraczają poza tolerancję. Oznacza to tęsknotę i autentyczny związek między członkami rodziny, gdzie kwitną miłość i przywiązanie. Zamiast po prostu stanu psychicznego, przynależność jest opisywana jako szczere doświadczenie, w którym rodzina naprawdę tęskni za sobą. Zasadniczo chodzi o stworzenie wspólnej przestrzeni w sercu, która pielęgnuje relacje i wspiera prawdziwą miłość i pokrewieństwo.