Het citaat benadrukt een verschuiving in maatschappelijke rollen en verwachtingen met betrekking tot ridderlijkheid en genderdynamiek. Het suggereert dat traditionele noties van ridderlijkheid, vaak gekenmerkt door mannen die vrouwen redden, verouderd zijn. In de hedendaagse samenleving zijn vrouwen in toenemende mate capabel en onafhankelijk, wat betekent dat ze niet langer hetzelfde type redding nodig hebben dat ooit gemeengoed was.

Deze evolutie weerspiegelt een breder begrip van kracht en keuzevrijheid en benadrukt dat individuen, ongeacht geslacht, hun eigen uitdagingen kunnen navigeren. De spreker geeft aan dat hoewel het idee van ridderlijkheid blijft, de manifestatie is veranderd, aangepast aan de moderne realiteiten waarbij vrouwen zoals Helene hun eigen kracht en autonomie bezitten.