Hij zag het lange, peeling gele gebouw aan de rand van zijn gezichtsbereik. Maar iets eraan trof hem als vreemd. Een glans, een onstabiele, alsof het gebouw naar voren vervaagde in stabiliteit en zich vervolgens terugtrok in insubstantiële onzekerheid. Een oscillatie, elke fase die enkele seconden duurt en vervolgens vervaagt in het tegenovergestelde, een vrij regelmatige variabiliteit alsof een organische pulsatie de structuur ten grondslag ligt. Alsof hij dacht dat het leeft.
(He could see the tall, peeling yellow building at the periphery of his range of vision. But something about it struck him as strange. A shimmer, an unsteadiness, as if the building faded forward into stability and then retreated into insubstantial uncertainty. An oscillation, each phase lasting a few seconds and then blurring off into its opposite, a fairly regular variability as if an organic pulsation underlay the structure. As if, he thought, it's alive.)
Het personage merkt een lang, verslechterend geel gebouw op in de verte die voor hem ongebruikelijk lijkt. Het lijkt te oscilleren tussen stevigheid en onzekerheid, waardoor een effect ontstaat waardoor het bijna levend aanvoelt. Deze vreemde sensatie van de structuur fluctueert hem intrigueert, omdat het een visie presenteert op iets meer dan alleen een gebouw.
Deze pulserende kwaliteit suggereert een organische of dynamische aard, waardoor hij de essentie van de...