In haar reflecties confronteert de hoofdrolspeler de schrijnende realiteit van degenen die hun toevlucht zoeken aan de zuidelijke kusten van Italië. Ze vergelijkt het land met een reddingsboot belegerd door individuen die wanhopig op zoek zijn naar een kans op een beter leven. Het beeld van overbelaste boten capsizing, wat resulteert in talloze verloren levens, roept een diep gevoel van compassie en urgentie op. Het verhoogt het morele dilemma van hoe men mogelijk de benarde situatie van deze wanhopige personen zou kunnen negeren die willen ontsnappen aan gevaar en veiligheid in Europa kunnen vinden.
Deze pijnlijke beelden leidt tot een diepe introspectie over de mensheid en empathie. Het daagt de lezer uit om het karakter te overwegen van degenen die alleen maar voorbij een dergelijke scène zouden varen zonder hulp of erkenning te bieden. De auteur portretteert effectief het emotionele gewicht van de situatie en dringt er bij het publiek op aan om na te denken over hun waarden en verantwoordelijkheden jegens degenen die in de hele wereld nodig hebben.