We dromen allemaal, zei Arctor. Als de laatste om te weten dat hij een verslaafde is de verslaafde, dan is het misschien de laatste om te weten wanneer een man betekent wat hij zegt de man zelf is, dacht hij. Hij vroeg zich af hoeveel van het afval dat Donna had gehoord dat hij serieus had bedoeld. Hij vroeg zich af hoeveel van de krankzinnigheid van de dag-zijn krankzinnigheid-was echt geweest, of gewoon veroorzaakt als een contact waanzin, door de situatie. Donna was altijd een draaipunt van de realiteit voor hem; Voor haar was dit de fundamentele, natuurlijke vraag. Hij wenste dat hij kon antwoorden.
(We're all dreaming, Arctor said. If the last to know he's an addict is the addict, then maybe the last to know when a man means what he says is the man himself, he reflected. He wondered how much of the garbage that Donna had overheard he had seriously meant. He wondered how much of the insanity of the day--his insanity--had been real, or just induced as a contact lunacy, by the situation. Donna, always, was a pivot point of reality for him; for her this was the basic, natural question. He wished he could answer.)
In Philip K. Dick's "A Scanner Darkly" reflecteert het personage-arctor op de aard van verslaving en zelfbewustzijn. Hij beschouwt het idee dat, net zoals verslaafden de laatste zijn die hun verslaving herkennen, individuen ook moeite hebben om de authenticiteit van hun eigen woorden en acties te begrijpen. Dit idee leidt ertoe dat hij zich afvraagt hoe oprecht zijn uitspraken aan Donna waren en of de chaotische gevoelens die hij de hele...