Patti Smith zastanawia się nad naturą sztuki i publicznego przyjęcia, zauważając, że artyści muszą kontynuować pracę bez względu na publiczność, którą przyciągają. Podkreśla, że ​​wiele razy wysiłki stają się niezauważone, jak widać w jej poezji i muzyce, a tylko niewielka publiczność docenia ich. Jednak przyznaje również radość, która pojawia się, gdy praca jest rozpoznawana i przyjmowana przez społeczeństwo, podkreślając podwójne aspekty podróży artysty.

Zajmując się poglądem, że sukces może zepsuć artystę, Smith kwestionuje tę perspektywę. Pewnie twierdzi, że osiągnięcie sukcesu nie powinno umniejszać uczciwości lub misji artysty. Jej namiętna odpowiedź podkreśla jej zaangażowanie w autentyczność i przekonanie, że artyści nie powinni unikać popularności lub uznania, niezależnie od ich gatunku lub początkowej intencji.