Pisarz lub jakikolwiek artysta nie może spodziewać się przyjęcia przez ludzi. Zrobiłem płyty, w których wydawało się, że nikt ich nie słuchał. Piszesz książki poezji, które może czytać 50 osób. I po prostu wykonujesz swoją pracę, ponieważ musisz, ponieważ to twoje powołanie. Ale jest piękne, że ludzie przyjęli ludzi. Niektórzy ludzie mi powiedzieli, cóż, nie sądzisz, że ten rodzaj sukcesu psuje jeden jako artysta? Jeśli jesteś punk -rockerem, nie chcesz mieć hitowej płyty… I mówię im: pieprzyć cię!
(A writer or any artist can't expect to be embraced by the people. I've done records where it seemed like no one listened to them. You write poetry books that maybe 50 people read. And you just keep doing your work because you have to, because it's your calling. But it's beautiful to be embraced by the people. Some people have said to me, Well, don't you think that kind of success spoils one as an artist? If you're a punk rocker, you don't want to have a hit record… And I say to them, Fuck you!)
Patti Smith zastanawia się nad naturą sztuki i publicznego przyjęcia, zauważając, że artyści muszą kontynuować pracę bez względu na publiczność, którą przyciągają. Podkreśla, że wiele razy wysiłki stają się niezauważone, jak widać w jej poezji i muzyce, a tylko niewielka publiczność docenia ich. Jednak przyznaje również radość, która pojawia się, gdy praca jest rozpoznawana i przyjmowana przez społeczeństwo, podkreślając podwójne aspekty podróży artysty.
Zajmując się poglądem, że sukces może zepsuć artystę, Smith kwestionuje tę perspektywę. Pewnie twierdzi, że osiągnięcie sukcesu nie powinno umniejszać uczciwości lub misji artysty. Jej namiętna odpowiedź podkreśla jej zaangażowanie w autentyczność i przekonanie, że artyści nie powinni unikać popularności lub uznania, niezależnie od ich gatunku lub początkowej intencji.