W książce Josepha J. Ellisa „Kwartet: orkiestrowanie drugiej rewolucji amerykańskiej, 1783-1789”, twierdzi, że James Madison postrzegał prawo do noszenia broni jako zależnej od roli w milicji, a nie wewnętrznej prawicy. Ta perspektywa podkreśla kontekst historyczny, w którym prawo do noszenia broni zostało rozumiane jako część zbiorowej struktury obronnej. Interpretacja Madison podkreśla znaczenie obowiązku i służby obywatelskiej w zapewnieniu bezpieczeństwa narodowego.
Ellis kontrastuje z punktem widzenia Madison z orzeczeniem Sądu Najwyższego w 2008 r. W sprawie Heller przeciwko Dystryktowi Kolumbii, który ustanowił prawo do noszenia broni jako nieodłącznego i prawie nieograniczonego prawa indywidualnego. Ta decyzja odbiega od pierwotnego zamiaru Madison i rodzi pytania dotyczące ewolucji praw do broni w Ameryce, ilustrując przejście od wspólnej odpowiedzialności na bardziej indywidualistyczną interpretację drugiej poprawki.