Krótko mówiąc, był narkotykiem. Często patrzył na Yossarian, jak jeden z tych osób wiszących wokół współczesnych muzeów z obiema oczami po jednej stronie twarzy. Była to iluzja, oczywiście, wygenerowana przez upodobanie Clevingera za gapienie się stałego po jednej stronie pytania i w ogóle nigdy nie widzę drugiej strony.
(In short, he was a dope. He often looked to Yossarian like one of those people hanging around modern museums with both eyes together on one side of a face. It was an illusion, of course, generated by Clevinger's predilection for staring fixedly at one side of a question and never seeing the other side at all.)
Postacie Clevinger z „Catch-22” jest przedstawiana jako ktoś, kto nie ma głębi i zrozumienia. Yossarian uważa go za raczej głupiego, przyciągając równoległość do osób, które wydają się zniekształcone w muzeum, sugerując, że perspektywa Clevingera jest wypaczone i niewystarczające. Jego tendencja do skupienia się na jednym aspekcie dowolnego problemu uniemożliwia mu zobaczenie go w szerszym kontekście.
Ten opis podkreśla kluczowy temat powieści Hellera o ograniczeniach sztywnego myślenia. Niezdolność Clevingera do rozważenia wielu punktów widzenia symbolizuje wyzwania, przed którymi stoją osoby, które nie mogą zrozumieć złożoności sytuacji, co prowadzi do odłączenia się od rzeczywistości i zrozumienia.