Hij opende de eerste brief, geen 'lieve meneer Woods'. Het was een pagina vol godslastering. Er was iets vreemds verfrissends over eerlijke, haatmail. Geen hypocrisie en gedwongen beleefdheid. Te veel letters scheurden je aan flarden en sloten vervolgens de jouwe af.
(He opened the first letter, No "Dear Mr. Woods." It was a page full of profanities. There was something oddly refreshing about honest, to-the-point hate mail. No hypocrisy and forced politeness. Too many letters ripped you to shreds, then closed off 'Sincerely yours.)
In het boek "Deadline" van Randy Alcorn reflecteert de hoofdrolspeler over het ontvangen van een bijzonder harde brief. Deze brief valt op vanwege de directheid, zonder gemeenschappelijke formaliteiten zoals een groet. In plaats van de gebruikelijke beleefde sluiting, ontketent de schrijver een stortvloed van godslastering en ongefilterde minachting, die de hoofdrolspeler vreemd verfrissend vindt.
Deze ruwe eerlijkheid in communicatie biedt een contrast met de typische haatmail, die vaak gesluierde beledigingen bevat die in beleefdheden zijn vastgelegd. De hoofdrolspeler waardeert het gebrek aan pretentie en waardeert de eenvoudigheid van de boodschap, zelfs als het gevuld is met woede.