Wyjaśniłem, że najbardziej wielkie dzieła wyobraźni miały sprawić, że poczujesz się jak nieznajomy we własnym domu. Najlepsza fikcja zawsze zmuszała nas do kwestionowania tego, co przyjęliśmy za coś oczywistego. Zakwestionowało to tradycje i oczekiwania, kiedy wydawały się zbyt niezmienne. Powiedziałem moim uczniom, że chcę, aby w ich czytaniach zastanowili się, w jaki sposób te prace ich niepokoiły, sprawiły, że trochę niespokojne, sprawiły, że rozejrzają się i rozważają świat, podobnie jak Alice w Krainie Czarów, różnymi oczami.
(I explained that most great works of the imagination were meant to make you feel like a stranger in your own home. The best fiction always forced us to question what we took for granted. It questioned traditions and expectations when they seemed too immutable. I told my students I wanted them in their readings to consider in what ways these works unsettled them, made them a little uneasy, made them look around and consider the world, like Alice in Wonderland, through different eyes.)
W „Czytaniu Lolity w Teheranie” Azar Nafisi podkreśla transformacyjną moc literatury. Uważa, że wielkie dzieła literackie kwestionują postrzeganie czytelnika własnej rzeczywistości, tworząc poczucie wyobcowania nawet w znanym otoczeniu. Przedstawiając głęboko trzymane tradycje i normy społeczne, fikcja zachęca jednostki do ponownego rozważenia swoich przekonań i założeń. Nafisi zachęca swoich uczniów do przyjęcia tego dyskomfortu jako kluczowej części doświadczenia w czytaniu.
Nafisi przyciąga podobieństwa do „Alice in Wonderland”, ilustrując, w jaki sposób literatura może zapewnić nowe perspektywy i spostrzeżenia. Wzywa swoich uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób te narracje niepokoją ich zrozumienie świata i inspirują ich do spojrzenia poza powierzchnię. Ostatecznie opowiada się za podejściem do czytania, które ceni introspekcję i krytyczną myśl, dzięki czemu literatura jest potężnym narzędziem do eksploracji osobistej i społecznej.