I nawet przy zamkniętej książce głosy nie kończą się-są echa i pogłoski, które wydają się odsunąć ze stron i psotnie pozostawiać powieść mrowienie w naszych uszach.
(And even with the book closed, the voices do not stop--there are echoes and reverberations that seem to leap off the pages and mischievously leave the novel tingling in our ears.)
W „Czytaniu Lolity w Teheranie” Azar Nafisi bada głęboki wpływ literatury na nasze życie, szczególnie w ramach represyjnych systemów. Akt czytania staje się formą oporu i sposobem na połączenie się z głębszymi prawdami o ludzkiej naturze i społeczeństwie. Refleksje Nafisi ilustrują, w jaki sposób narracje, które angażujemy się w rozbrzmienie poza stronami, wpływając na nasze myśli i emocje długo po zamknięciu książki.
Twierdzenie autora, że głosy literatury potwierdzają pomysł, że historie mają trwałą moc, która wykracza poza czas i miejsce. Powtarzają w naszych umysłach, kształtując nasze postrzeganie i wywołują intelektualną ciekawość. Wspomnienie Nafisi podkreśla znaczenie literatury jako nie tylko rozrywki, ale jako istotnej części naszego doświadczenia egzystencjalnego, wzbogacając nasze rozumienie nas samych i otaczającego nas świat.