Oglądanie, jak Włosi jedzą {szczególnie mężczyzn, muszę powiedzieć, że} to forma turystyki, o której książki nie opowiadają. Zamykają oczy, podnoszą brwi w akcenty i odgłosy ostrego uznania. To jest dość seksowne. Oczywiście nie wiem, w jaki sposób ci mężczyźni zachowują się w domu, jeśli pomagają w gotowaniu, czy są próżne, chamieni i znęcają się nad żonami. Uświadomiłem sobie, że kultury śródziemnomorskie mają swoje problemy. Dobrze, nie pękaj mojej bańki. Nie chciałem poślubić tych facetów, chciałem tylko oglądać. {P. 247}
(Watching Italians eat {especially men, I have to say} is a form of tourism the books don't tell you about. They close their eyes, raise their eyebrows into accent marks, and make sounds of acute appreciation. It's fairly sexy. Of course I don't know how these men behave at home, if they help with the cooking or are vain and boorish and mistreat their wives. I realized Mediterranean cultures have their issues. Fine, don't burst my bubble. I didn't want to marry these guys, I just wanted to watch. {p. 247})
Obserwowanie włoskich mężczyzn podczas jedzenia może poczuć się niepisaną formą turystyki, ponieważ wyrażają rozkosz i uznanie dla swoich posiłków w urzekający sposób. Ich przyjemność staje się prawie występem, naznaczonym ich gestami i dźwiękami, co zwiększa urok doświadczenia. Pisarz uważa ten wyświetlacz za atrakcyjny i intrygujący, nawet jeśli rodzi pytania o ich zachowanie poza sytuacjami gastronomicznymi, zwłaszcza dotyczące ról i relacji domowych.
Pomimo uznania złożoności i problemów w kulturach śródziemnomorskich, autor rozkoszuje się prostą przyjemnością obserwowania tych mężczyzn podczas posiłku. Za chwilę jest uznanie, które wykracza poza pragnienie głębszego zaangażowania lub zrozumienia ich życia poza stołem. Ostatecznie podkreśla radość, jaką można znaleźć w obserwacji praktyk kulturowych, nawet jeśli dotyczy to samego doświadczenia.