William S. Burroughs zastanawia się nad wewnętrzną wartością pisania, sugerując, że niezależnie od zewnętrznej walidacji znajduje się w samym procesie. Wyraża silną chęć kontynuowania tworzenia, nawet w samotności, ponieważ pisanie służy jako forma towarzystwa. Dla Burroughsa akt tworzenia opowieści pozwala mu zapełnić wyimaginowany świat, który zapewnia wygodę i ucieczkę od rzeczywistości.

Z tej perspektywy Burroughs ilustruje głęboki związek między pisarzem a ich pracą. Pisanie staje się pojazdem do odkrywania osobistych pragnień i budowy idealnego wszechświata, podkreślając znaczenie kreatywności jako środka wyrażania siebie i ukojenia emocjonalnego.