Wiesz, pytają mnie, czy jestem na pustynnej wyspie i wiedziałem, że nikt nigdy nie zobaczy tego, co napisałem, czy pójdę na pisanie. Moja odpowiedź jest najbardziej zdecydowanie tak. Pisałbym do firmy. Ponieważ tworzę wyimaginowany - to zawsze wyobrażony - świat, w którym chciałbym żyć
(You know, they ask me if I were on a desert island and I knew nobody would ever see what I wrote, would I go on writing. My answer is most emphatically yes. I would go on writing for company. Because I'm creating an imaginary - it's always imaginary - world in which I would like to live)
William S. Burroughs zastanawia się nad wewnętrzną wartością pisania, sugerując, że niezależnie od zewnętrznej walidacji znajduje się w samym procesie. Wyraża silną chęć kontynuowania tworzenia, nawet w samotności, ponieważ pisanie służy jako forma towarzystwa. Dla Burroughsa akt tworzenia opowieści pozwala mu zapełnić wyimaginowany świat, który zapewnia wygodę i ucieczkę od rzeczywistości.
Z tej perspektywy Burroughs ilustruje głęboki związek między pisarzem a ich pracą. Pisanie staje się pojazdem do odkrywania osobistych pragnień i budowy idealnego wszechświata, podkreślając znaczenie kreatywności jako środka wyrażania siebie i ukojenia emocjonalnego.